Josefien en haar negen kinderen.

Opeens was ze er. Zoals het vaak gebeurd dat mensen of dieren er ineens zijn. Aankondigingen kent men niet van gene zijde.

“ ‘Fientje’ noemde men mij.” toen ik vroeg wie zij was.

En zo begon een heel lief vrouwtje van ongeveer 34 jaar haar verhaal. Ze vertelde over haar zwaar katholieke opvoeding.

Josefien werd van huis en vanuit de kerk ingeprent dat een echtgenoot altijd gehoorzaamd moest worden en deze eeuwig trouw verdiende.

‘Fientje’ hield zielsveel van haar man. “Mijn grootste wens was dan ook om hem een kindje te schenken. Keer op keer raakte ik zwanger. Echter ging het steeds mis. Achtmaal achter elkaar had ik een vroegtijdige miskraam in de derde maand. Ik deed werkelijk alles voor hem, om hem gelukkig te maken. Nadat ik voor de negende maal zwanger was, verliet hij mij, omdat hij er niet meer in geloofde!”

In de deuropening zei hij botweg: “Een andere vrouw zal mij wel een kind schenken.”

“Daarop trok hij de deur achter zich dicht, om mij huilend alleen achter te laten. 

Ik was tot dan toe alleen maar bezig geweest met de zwangerschappen, en besefte daardoor niet wat zijn liefde naar mij toe was. 

Mijn negende zwangerschap liep ook op een vroegtijdige miskraam uit, alhoewel de derde maand dit keer goed verliep. Misschien was deze miskraam wel het gevolg van al het verdriet en de ellende die hij mij bezorgd had.

“Ik kon deze extra pijn niet meer aan.”

Mijn verdriet was gewoonweg te groot geworden om nog een uitweg te zien. Daarom besloot ik om zelfmoord te plegen. Mijn streng gelovig opgevoede familie, zag dit als een zware doodzonde. Om die reden werden ik, en al mijn laatst gestorven kindje samen als straf en boetedoening op zogenaamde ‘ongewijde grond’ begraven.

Na mijn dood droeg ik dat als een zeer zware last.

Na deze laatste zin te hebben uitgesproken door Josefien, gebeurde er iets totaal onverwachts in de kamer.

Uit een plotseling groot licht dat zich openbaarde, verschenen kleine kinderen om Josefien op te halen.

Josefien zag àl haar eigen gebaarde kinderen met de armen wijd open naar haar toe komen. Hun liefdevolle omhelzing, maakte het, dat Josefien en de kinderen nu één werden. Josefien huilde van blijdschap. Nu kon ze meteen haar gevoelens die ze ooit voor haar man had loslaten.

Hierna, nam ze snel afscheid van mij, en vertrok o zo gelukkig samen met haar kinderen naar het Licht.

Voor mij was het een van de mooiere bezoeken die ik me kan herinneren, en daarom wil ik dat graag met u delen.

Liefs,

Irma Motké, paragnoste, helderziende. www.geneotsa.nl