Bomenknuffelaars zijn geen enge mensen.

Mensen die bomen knuffelen...zijn zij gek?

Bomenknuffelaars zijn geen enge mensen. Wat weten zij, wat wij niet weten?

Bomenknuffelaars zijn geen enge mensen.

 

Ik kom daar straks op terug, maar wil eerste iets over aanraking delen. Mensen moeten elkaar meer aanraken, in plaats van aan te kijken. Aanraking. Informatie aan gevoelens stromen binnen die ene fractie van een seconde bij de ander binnen. Prettig, verward, misselijk, verliefd, kwetsbaar, trots, het kan vele vormen hebben. Hoe weinig doen we er mee? Hoe vaak laten we het visuele en rationele deel niet overheersen? Ik denk dat we daar best eens wat meer stil bij mogen staan. Stil bij dat ene moment, waarbij het ego of vooroordeel even langs de zijlijn wordt geplaatst.

 

Een tijdje terug bevond ik mij in de rij voor de kassa bij de supermarkt. Voor mij stond een jonge vrouw wat onhandig, en zeer traag haar boodschappen in te pakken. Een paar andere wachtenden achter mij, zag ik vanuit mijn ooghoeken een ergerlijke blik werpen. Hun ‘kostbare tijd’ ging verloren. Ik kon het de vrouw voor mij niet kwalijk nemen. Zij was beperkt in haar verstandelijke vermogens, en helaas wilde de motoriek ook niet echt mee werken. Geduldig wachtte ik tot ze had betaald. Toen ik mijn schamele boodschapjes in een tas wegwerkte, raakten we elkaar per ongeluk even aan.

 

“Oh sorry.” stamelde zij, en haar hoofd leek wel tussen haar schouders te verdwijnen.

In die ene korte seconde kwam een stortvloed van haar karakter aan gevoel bij me binnen.

Wat een enorm lief wezen! ik voelde niets anders dan onschuld en alleen maar moois.

Het overweldigde mij. Ik legde mijn hand op haar schouder en zei: “Nee, mijn fout, sorry.” en lachte haar vriendelijk toe.

Dat deed haar zichtbaar goed. Ik kon zelfs een kleine glimlach op haar gezicht zien verschijnen. Daarna keek ik de ‘haastige, ik heb het enorm druk’ mensen achter mij eens aan, en walgde vervolgens nog meer van hun zelfingenomenheid. Wat een koude zielloze profielen stonden daar. Als ik op zo’n moment de keuze heb tussen hun omhelzen, of een een reptiel een kus geven, dan kies ik voor het laatste.

 

Aanraking is informatie delen.

Vaak puur en niet vervuild. Bij levende wezens en dode. Meer daarover heb ik al eens beschreven in ‘een onverwachte ontmoeting met een vos’.

Denk nu niet, dat u dat niet kan. Want iedereen kan die eigenschap, die we bij de geboorte hebben meegekregen, trainen.

Vind u mensen eng? Probeer het dan bij bomen. Voel hun energie en verschillende karakters. Het respect voor de natuur zal ervan toenemen.

Het enige dat je hoeft te doen, is helemaal nergens aan denken, en je handen met de onderarm tegen de stam van de boom aan te houden. Plaats je voorhoofd er ook nog tegen aan, en wacht af wat er gaat gebeuren. Als je moeite hebt om je hoofd leeg te maken, klik dan op hier. Hier staat beschreven, hoe u dat in een paar minuten eigen maken.

 

In België heb ik eens een boom gehad die me helemaal duizelig maakte.

Hij stond alleen in het veld. Zelfs op 40 meter afstand liep ik nog te tollen. Waarschijnlijk had ie geen behoefte aan bezoekers, of had ik wat friet voor ‘m mee moeten nemen? 

De meeste bomen geven je een warm of rustig gevoel. De Belgische boom was een uitzondering te noemen. In Duitsland, heb ik ook een bijzondere ervaring gehad. Daar voelde ik me in de stam vloeien. De boom en ik werden één. Heel mooi om dat te hebben mogen meemaken. Probeer het gewoon uit. U schaadt er niks en niemand mee.

 

Marco Pothuizen