Een verhaal van een moedervos.
Psychometrie, is een van de eigenschappen die ik bezit, maar vaak vergeet. Toen ik laatst een vosje aaide, werd me dat weer duidelijk. Geheel onvoorbereid, kreeg ik het verhaal van een heel lief moedervosje door. Ter ere van haar schreef ik daarom, ‘een onverwachte ontmoeting met een vos’.
Een onverwachte ontmoeting met een vos.
Heeft u wel eens een winkel bezocht waar allemaal opgezette dieren tentoon staan gesteld?
Meer dan een jaar geleden stond ik er in. Puur uit nieuwsgierigheid, om te zien hoe de man een dier prepareerde. Het was een kleine winkel maar had toch een vrij groot assortiment. Vlinders en allerlei soorten kevers waren er in grote getale te bezichtigen.
Bij de ingang stonden in de etalage de wat grote dieren. Een daarvan was een mooie vos. Vlak voordat ik het pand wilde verlaten legde ik mijn hand zachtjes op haar rug. En toen werd ik overvallen. (psychometrie)
Ineens voelde ik de gedachten en emoties van dat prachtige dier in haar laatste moment van het leven. Ik voelde, en zag in mijn hoofd, hoe ze op de vlucht was. Ze rende weg van haar hol waar haar twee jonge vosjes nog in zaten. Verbaast liet ik meer informatie binnenkomen.
Haar vlucht was bedoeld om de jagers af te leiden van het hol. Maar een echte kans had ze niet. Met al haar energie rende ze voor haar leven.
“Waarom? waarom?” hoorde ik de woorden met heel veel liefde in mijn hoofd. “Ik begrijp het niet.”
Daarna voelde ik dat ze was getroffen, en nog leefde. Het schot had haar alleen verwond. Toch was de verwonding van dien aard dat verder vluchtten niet meer goed mogelijk was. “Ik begrijp het niet” hoorde ik weer.
Nu zou je denken dat een vos dan ontzettend kwaad zou worden in zo`n situatie. Maar nee, dat was wel het meest verbazingwekkende. Ze kende zelfs nu ze getroffen was, geen haat. Alleen maar onbegrip.
Haar woorden stierven langzaam weg.
Met tranen in mijn ogen verliet ik het pand, en buiten op straat huilde ik om deze ervaring.
Waar haalt de mens de gore moed vandaan om pure wezens te vermoorden?
Welk recht hebben ze daartoe? Wie denken ze wel dat ze zijn? Ja, ik ben nu boos. Heel boos op het alles wat meent te moeten jagen. Indien een jager de gevoelens van aangeschoten wild zou ervaren, dan is het plezier in jagen zo voorbij. En wat te denken van de jonge vosjes die nu geen moeder meer hebben? Zij sterven een langzame hongerdood in eenzaamheid…
Nog steeds heb ik het er moeilijk mee, als ik aan haar ontmoeting terug denk.
Uit respect voor haar liefdevolle opoffering die helaas zinloos was, en alle nog levende dieren, plaats ik dit verhaal dan ook.
Marco Pothuizen