Een gesprek met mijn krachtdier.

Dat klinkt vreemd in eerste instantie. Helaas beseffen teveel mensen niet dat ze er zijn.

Dat zij hele wijze inzichten, en antwoorden voor ons hebben, op een manier die niet altijd voor de hand ligt. Ik zal u een van mijn ontmoetingen met hen delen, maar eerst leg ik u uit hoe u contact met uw krachtdier kan maken. Krachtdieren zijn er in alle soorten. Zelfs een muis, zou een krachtdier kunnen zijn. Dus wees niet verbaasd als uw dier zich laat zien, en u een heel ander dier verwachtte.

Hoe maak je contact met je krachtdier? 

Dat is eigenlijk heel simpel. Het makkelijkste is je te focussen op één geluid. Door je op dat ene geluid te richtten, leer je je brein dat geen seconde stil kan zijn, te negeren. Hierdoor ga je beetje bij beetje een beter contact krijgen met je hart, (of ziel zoals sommigen zeggen.)

Voor mij werkt een oude klok prima, maar evenzogoed een bepaald nummer van een didgeridoo album. Regen, golven die neerslaan op het strand, de keuze is oneindig eigenlijk. Echter, u zult zelf moeten uitvinden wat bij u past. Niemand kan dat voor u invullen.

U zult merken dat uw brein tijdens die zoektocht naar stilte, weer allerlei gedachten erdoorheen zal gooien. Dat is in het begin normaal.

Focus weer op dat ene geluid (of geur) en u zult merken dat het na verloop van tijd steeds makkelijker gaat. Bedenk, dat u niet altijd meteen een antwoord hoeft te krijgen. Soms komt een antwoord later in een droom. We kunnen het onderbewuste nu eenmaal niet dirigeren. 

De kracht van stilte.

Thuis ben ik vaak stil. Soms lig ik in mijn luie ligstoel, en luister naar het tikken van de klok. Behalve het tikken van oma’s klok hoor ik nog twee verschillende frequenties tegelijkertijd in mijn oor, die samen een prachtig rustgevend geheel vormen. Vrijwel de hele dag door hoor ik deze frequenties, ongeacht hoe gehorig de omgeving is. Het komt ook voor, dat ik er maar een hoor. Voor buitenstaanders zal dit gegeven best vreemd overkomen, maar ik ben gelukkig met deze frequenties. Neen, ik ben niet schizofreen, of hoor nare stemmen die mij boosaardige opdrachten geven. Helaas, die lol gun ik u niet. Maar daar wil ik het nu even niet over hebben. Wel over hoe mooi antwoorden in dromen kunnen komen of zijn, als je bereid bent om naar je ziel te luisteren.

In diezelfde stoel vroeg ik mij af, of de toekomst vast staat, of juist niet. Na enige tijd dommelde ik volledig ontspannen weg, na deze vraag aan de kosmos gesteld te hebben. 

Mijn antwoord in droomvorm was overduidelijk.

Ik begaf me op weg naar een grot aan de voet van een enorme berg. De ingang was donker, maar nog net genoeg verlicht, om zeven meter verderop een grote bruine beer te zien. Hij stond opgericht, precies voor een splitsing vlak na de ingang.

“Welke kant voor je vraag kies je?” vroeg hij. “Links? Of rechts?”

Ik wist het rationeel niet, en vroeg aan mijn hart welke keuze ik moest maken. Toen gebeurde er iets vreemds. Ik steeg op uit mijn lichaam, en keek van bovenaf op mijzelf neer. Van bovenaf gaf ik het juiste antwoord aan mijn andere ‘ik’ die nog steeds in de grot stond:

“Ik wil rechtdoor.” antwoordde ik. Alhoewel dat logisch gezien een absurd keuze was, gaf ik het toch.

De beer knikte instemmend. “Dat is het enige juiste antwoord. Als je voor links of rechts had gekozen, was je in een cirkel weer op dit punt uitgekomen, en zou ik je verdere toegang moeten weigeren.” Hij draaide zich om en zei: “Volg mij.”

Vervolgens liepen we beiden door de muur en kwamen in een prachtig groen gebied vol struiken, planten en bomen uit.

Er heerste daar een vredig gevoel. Pure harmonie. In het centrum aangekomen zei de beer: “Verder mag ik niet. Je moet nu alleen verder gaan.”

Ik keek om me heen, en zag in eerste instantie alleen de prachtige natuur.

Na zijn woorden, vormde zich onder mijn voeten een cirkel. Op die cirkel daalde ik zachtjes af, zonder er enige invloed op te hebben. De mooie groene omgeving verdween. Alle materie verdween. Nee, toch niet. Verderop zag ik een soort zilveren ‘eilanden’ zweven.

‘Wat is dit?’ vroeg ik mij in gedachten af. Het antwoord kwam binnen zonder woorden. 

Meteen herkende ik de diverse stammen, uit een van mijn vorige levens. Iedere stam had een eiland waarop zij zich bevonden.

Alles was van elkaar gescheiden, en toch waren ze met elkaar verbonden. Als men het zou willen, dan kon met naar een ander eiland gaan.

Er heerste alleen nog maar een gevoel van eenheid. Oude vijanden leefden nu naast en met elkaar. Deze schoonheid overweldigde me.

Heel in de verte zag ik gouden eilanden schitteren.

“Oh, die zijn prachtig! Mag ik daar een kijkje nemen?”

Het werd mij geweigerd. “Die eilanden zijn de toekomst. Jij mag die nog niet zien.”

Daarna steeg ik weer op, en kwam weer precies op de plek in de groene oase van rust terecht vanwaar ik afdaalde. De beer wist dat ik mijn antwoord had gekregen. Samen liepen we weer terug naar de ingang van de grot. Daar nam ik afscheid van mijn krachtdier.

Dank je wel beste vriend.

Deze ‘droom’ is al jaren oud. Toch kan ik ieder detail ervan nog haarscherp herinneren, en denk nog steeds met liefde aan een gesprek met krachtdier, ‘mijn beer’ terug.

Marco Pothuizen 

Een gesprek met mijn krachtdier.  Linkpartner van geneotsa.