De legende en koortsboom van St Walrick.

De legende en de koortsboom van St Walrick is een sage uit de middeleeuwen. Deze gaat over roverhoofdman Walrick die reizigers overviel als inkomen. Hij leefde in de regio van de huidige ruïne, die nu nog te vinden is in de Overasseltse vennen.

Op een dag overviel hij een groep mensen waarvan de prediker Willibrord hen aanvoerde. In die tijd droegen alle vrije mannen een wapen, maar Willibrord als vertegenwoordiger van het Christelijke geloof weigerde dat ten allen tijde. Dat intrigeerde Walrick. Beide mannen werden als sterke karakters omschreven, waardoor Walrick een gesprek aanging met Willibrord.

Walrick deelde op een gegeven moment Willibrord mee, dat zijn dochtertje ernstige koorts had en de volgende ochtend waarschijnlijk niet meer zou halen. Hierop antwoordde Willibrord dat Walrick een stukje stof van haar in de boom bij de kapel moest hangen, en Jezus moest vragen voor genezing. Maar ook dat hij als dank moest zweren nooit meer overvallen te plegen, en zich te bekeren tot het Christelijke geloof.

De volgende ochtend was zijn dochter genezen. Voor Walrick was dit een duidelijk teken hoe hij verder diende te leven. Hij hield woord, en verbood zijn groep verder nog overvallen te plegen. Ook zij dienden zich te bekeren. Daarna vertrok hij naar Rome, waar hij tot pastoor werd ingewijd. Vervolgens keerde Walrick terug naar zijn dochter om in zijn eigen regio het geloof verder te verspreiden.
Echter de andere hoofdmannen in de regio vonden zijn gedrag verraad. Walrick moest als voorbeeld dienen. Zij brandden zijn boerderij tot de grond af. Zowel Walrick als zijn dochter stierven een zeer gewelddadige dood.

Toch bleven door de eeuwen heen mensen naar de boom komen om voor genezing te vragen voor zieken.

Daar zaten wel enkele regels aan vast; 1) Men moest ongezien een lint ophangen. 2) Men mocht na het ophangen niet meer omkijken, anders zou het niet werken. 3) Men mocht nooit en te nimmer een ander lint verwijderen. Dat zou henzelf ziek maken.

Voor zover de legende. Reden genoeg om er zelf eens te gaan kijken.

We (Irma en ik)  kwamen bij de koortsboom en de ruïne aan. De variatie van een genezend verzoek was opmerkelijk te noemen. Linten in allerlei lengtes, vormen, en soorten textiel waren te bewonderen. Ook keek ik tegen de onderkant van paar stevige wandelschoenen aan, waarvan ik me afvroeg hoe die daar zo metershoog terecht waren gekomen. Verder was er een verzameling van diverse soorten kruidenbuidels, of medicijnbuidels te bewonderen. En ja, de wanhopige dame die haar stukje textiel thuis liet liggen uit vergeetachtigheid, had zowaar haar slipje in de boom gehangen om de reis niet voor niets gemaakt te hebben. Een pikant niemendalletje sierde het einde van een tak.

“Dat is zeker je favoriet?” grapte ik tegen de eik.
Geen reactie. Óf hij hield wijselijk stil, óf hij begreep mijn gevoel voor humor niet echt.
Ik liep een rondje en zag dat er meer eiken met linten waren behangen. De originele eik moet allang zijn gestorven, en de grote eik is zijn nakomeling. Jongere eiken van hem, waarvan de taken nog laag hangen krijgen ongevraagd nu ook de ‘eer’ om als wensboom te mogen dienen.

Ik hoorde een zucht en keek om mij heen. Niemand.

“Ik was het hoor.” antwoordde de enorme eik. Lees de teksten eens . “Ikke, ikke, ikke.”

De linten hingen te hoog om ze te kunnen lezen. Met wat moeite worstelde ik me op de muur van de ruïne. Zo kon ik er wel goed bij.

Vol verbazing las ik veel linten en lapjes met hun enorme domheid aan teksten. ‘Zorg a.u.b. dat ik rijk word’, ‘Maak Nederland wereldkampioen’, ‘Ik wil gelukkig blijven met Chantal’, ‘Laat mij oud worden zonder ziekte’ , enzovoorts. 
Nauwelijks waren er verzoeken voor de genezing van een ander te vinden.

-“Wat een walgelijk egoïsme! Daar ben je toch helemaal niet voor?” vroeg ik de eik.
“Ik kan wel goed met die egoïstische wensen omgaan, maar mijn broer daar 20 meter verderop had er veel moeite mee.
Langzaam draaide ik me om en zag iets heel vreemds. Een jongere eik met meerdere stammen was duidelijk aan één zijde ooit kaal geweest.
“Hij begon van ellende blad te verliezen, maar sinds de mensen hun egoïstisch negatief geladen wensen er niet meer in hangen komen zijn bladeren en gezondheid weer terug. Ik doe sowieso niets met egoïstische wensen. Mijn krachtige energie wil ik alleen met hen delen die het onbaatzuchtig voor een ander vragen. Zo is het eeuwen gegaan en zo moet het ook blijven.”