Mijn leven is niet bepaald doorsnee te noemen. Regelmatig gaan er bij mij lampen vanzelf aan en uit, verplaatsen voorwerpen zich, of besluit de tv dat het genoeg is geweest, en springt dan op de ‘stand-by’.

Horloges geven andere tijden aan, of stoppen met het aangeven van de tijd. Horloges draag ik daarom niet meer erg veel.

De klok in de woonkamer hangt er voor het gezellige ’tik-tak’ geluid, maar heeft verder eigenlijk geen functie. Ook deze heeft een eigen wil met aan aangeven van de juiste tijd.

De accu van mijn auto loopt ook sneller leeg dan de bedoeling is. 

Het zij zo. Ik ben er ondertussen aan gewent. Hoe dat zo komt? Ach, ik ben een gezegend mens, omdat er overleden mensen bij me zijn, of langskomen. Veel van hen waren ooit familieleden, uit een of meerdere vorige levens. Daarnaast komen er ook oude vrienden, of onbekenden, en zelfs oude vijanden op bezoek. Het geeft soms vreemde situaties.

Maar nu gaan we naar het onderwerp van dit verhaal. De deur die steeds vanzelf opengaat.

De voordeur stond regelmatig open, terwijl ik 100% zeker wist deze goed te hebben dichtgetrokken. In de zomer kon me dat niet zoveel schelen, maar naarmate we richting herfst gingen, bleef het ritueel zich herhalen. De enige remedie, was de deur op slot te draaien. Deed ik dat niet, dan kon je er een weddenschap op afsluiten dat ie weer een keer open zou staan. Ik vroeg op een gegeven moment aan Irma, wie dat nu steeds flikte. En waarom?

“Ik zie een vrouw in een Duits uniform uit de tweede wereldoorlog met een kindje. Ze was kampbewaakster.” zei Irma, en haar gesprek met Helga begon.

“Ieder keer als jij thuis kwam, vluchtte ze naar buiten met haar dochtertje.”

Het verwarde me. Waarom gaat iemand mij opzoeken, en vlucht dan vervolgens weg?

“Jij was in een vorig leven Amerikaans soldaat, en hebt tegen de Duitsers gevochten. Je was erbij in Normandië, en tot bijna aan het eind van de oorlog was je in Europa. Je wist van de kampen af. Ze ziet jou ook, als iemand die haar naar het Licht kan brengen. Zij wist dat ze fout was. Helga’s dochtertje is alles voor haar. Haar onzekerheid over hoe jij zou kunnen reageren als vijandelijk soldaat, zorgde voor haar vluchtgedrag als ze bij je binnen was.”

(In de oorlog behoorde Helga tot de 3700 Duitse vrouwen die gevangenen bewaakte. Dat deden ze met heel harde hand. Sommige vrouwen zijn er later ook voor veroordeeld. 21 van hen werden opgehangen, maar de meerderheid ontliep een straf.)

Ah, kijk, daar kan ik wat mee. Toch blijft het knap, dat ze mijn voordeur steeds wist open te gooien terwijl ze allang dood was.

Irma en Helga spraken nog wat met elkaar, en daarna zorgde Irma ervoor dat ze samen met haar dochtertje naar het Licht kon gaan.

Vanaf die dag is de voordeur gewoon dicht gebleven.

Ik hoop dat Helga en haar kind samen nu gelukkig zijn. 

Bent u nieuwsgierig naar uw vorige leven(s)? Kijk dan op www.geneotsa.nl